Rozdział 22

  Ola machała ręką do jakiegoś kolesia, pewnie to jej kumpel. Stałem przed przejściem dla pieszych, więc nie mogłem do niej podejść. Chłopak podbiegł do Oli i się pocałowali. Ciekawe kto to jest? Czy zna go ze szkoły... Chwila co ona zrobiła?! Czy oni właśnie...!? Zrobiło mi się zimno. Poczułem jak krew odpływa z mojej twarzy a napływa w zaciśnięte już pięści. Nie... To nie może być prawda! Złapałem się za włosy i odbiegłem na kilka metrów w drugą stronę. To nie jest Ola, coś mi się przewidziało... To nie możliwe. Zapaliło się zielone światło, przebiegłem przez jezdnię. Czułem się jak we śnie, jak w jakimś koszmarze. To nie może być Ola...-Ola!- krzyknąłem, widziałem jak jej twarz zmienia się, blednie.
-Co.. co ty tu robisz?- wrzasnęła.
-Raczej co TY robisz?- lekko łamał mi się głos. To nie możliwe, mi się to śni.
-Odpowiedz na moje pytanie a nie idiotycznie się wykręcasz!
-Wracam z treningu.- nadal nie wierzę w to co się dzieje.
-Wracasz z treningu, tak!?- zaczęła się trząść.
-Tak. Kto to jest!?- warknąłem.
-Nie twoja sprawa!- lekko mnie odepchnęła.
-Jak to nie moja!? Ty mnie zdradzasz z jakimś, jakimś...!- teraz to do mnie dotarło. Ona mnie zdradza, Boże.
-Nie zdradzam cię!
-To co to było?! Taki buziaczek, tak?!
-To mój przyjaciel!
-Z którym się obściskujesz po kątach?
-A ty mnie śledzisz!
-Co proszę?- otworzyłem szeroko oczy.
-Śledzisz mnie! Nie ufasz mi! Jak możesz?!- momentalnie zalała się łzami, ten frajer ją objął.
-Nie dotykaj jej!- wrzasnąłem do tego gościa, odskoczył jak oparzony.
-Prze-przepraszam...- wykrztusił i uciekł wzrokiem. Ludzie dookoła patrzyli się na tę scenę z nieukrywanym zaciekawieniem. Jakoś mało mnie to obchodziło. Ola spojrzała na mnie zapłakana.
-Jak możesz?- szepnęła łkając.
-Ale co jak mogę?- warknąłem zbulwersowany.
-Nie krzycz na mnie!- wrzasnęła machając rękami.
-To ty też nie krzycz!- starałem się zachować spokój...
-jak możesz mnie śledzić?! Jak?! Nie ufasz mi! Jak możesz mi nie ufać!? Ty w ogóle wiesz na czym polega związek? Na zaufaniu! A ty go do mnie nie masz! Dlaczego mnie nie docenisz?!
-Jak to cię nie doceniam... Oluś, proszę... Wim na czym polega związek.- starałem się nie płakać. Jak mogę ją tak ranić?
-Nie wiesz na czym polega związek skoro mnie śledzisz! Szukasz problemów! Nie wystarczam ci, tak?! Znudziłam ci się! Nie mogę być z kimś kto mnie nie docenia i mi nie ufa! Jak możesz być tak podły? To koniec, rozumiesz? Definitywny koniec!- krzyczała płacząc.
-Zrywasz ze mną?- nie wierzyłem. Jak to ona ze mną zrywa? Przecież to ona mnie zdradziła nie ja ją.
-Tak, zrywam z tobą! Ty podły sadysto!- uderzyła mnie w twarz. Jak to sadysto?
-Ale...
-Nie, nie wybaczę ci! Chodź stąd Marcinku, nie mogę tak funkcjonować... Ja mu dałam tyle ciepła a on mnie tak traktuje!- odbiegła płacząc.
-Czekaj, Ola!- krzyknął Marcin, przytulił ją. Zawrzało we mnie.
-Koleś, teraz posłuchaj mnie bardzo uważnie, okej?- syknąłem łapiąc go za koszulkę i patrząc mu w oczy. Chłopak ugiął się pod moim spojrzeniem.
-Do-dobrze...!- wydukał przerażony, wzrokiem szukał ucieczki, puściłem jego koszulkę.
-W tym momencie trzymasz w ramionach cały mój świat. Nie wiem dlaczego woli takiego frajera jak ty, który boi się spojrzeć mi w oczy, na prawdę. Ale jeśli Oli spadnie z głowy choć jeden włos, jeśli choć raz przez ciebie zapłacze a ja się o tym dowiem to marny twój los. Masz jej bronić, masz nie być ciotą! Dla niej, rozumiesz to!? Skrzywdź ją choć raz a zapamiętasz mnie do końca swojego życia. Które może być wtedy szybko skrócone. Rozumiesz?!
-Ta-aak, rozumiem...- prawie płakał.
-Odpowiedz mi normalnie! Masz się zachowywać jak facet!
-Tak, rozumiem!- wyprostował się przerażony.
-Cieszę się, ze się dogadaliśmy. Znikaj mi z oczu!- Ola chwyciła Marcina za rękę i szybko odeszli, ciągle spoglądając z siebie. Teraz już wiem czemu mówiła do mnie "Marcinku" Jak ona mogła? Jak? I to ona mi nie wybaczy... Niby czego? To ona się obściskuje z jakimś frajerem na boku! Jak ona mogła... Widziałem jak idą a ten koleś ją obejmuje. Zdenerwowałem się jeszcze bardziej, o ile to w ogóle możliwe. Ruszyłem w ich stronę, zaraz coś zrobię temu chłopaczkowi! Nie, nie mogę go uderzyć, muszę uszanować decyzję Oli mimo, że się z nią nie zgadzam. Z moich oczu pociekła łza. Nie mogę płakać! Nie jestem ciotą, muszę być twardy. No i co ja bez niej zrobię? Ja ją kocham!
-Wszystko w porządku?- zapytała jakaś kobieta.
-Tak, tak. Wszystko dobrze.- ocknąłem się.
-Stoisz tu już kilka minut...
-Nie, wszystko dobrze. Musze już iść, dziękuję ze troskę.- odszedłem. Jak mam żyć bez Oli? Nie pamiętam jak wsiadłem do autobusu, nie pamiętam drogi do domu. Pamiętałem tylko to, że muszę przeprosić Martynę.

♥♥♥

No to jest rozdział 22 zioomki :) Mam nadzieję, że Wam podpasował. Wiem, że nasza kochana Oluś namieszała i obróciła kota ogonem :) Stwierdzić jak bardzo jej nienawidzicie możecie z godnie z tradycją na asku Kliknij tu jeśli też nie lubisz Oli (ask) 

No i zakończyło się głosowanie w ankiecie :) Wyniki ankiety

Napisać co myślicie możecie też w komentarzu, byłoby miło! :D

Cieplutko pozdrawiam

Miśka