Rozdział 62 ~koniec sezonu I

BĘDZIE KOLEJNY SEZON :) Już w następnym tygodniu chyba :D

"-Potrzebujesz więcej ćwiczeń. Jutro też przychodzisz. Albo może ja lepiej przyjdę do ciebie, okej?
-Okej.- uśmiechnęłam się szeroko. Taki układ mi pasuje. Potem chłopak odprowadził mnie do domu. Byłam mu za to bardzo wdzięczna bo chodzenie z tą przeklętą, skręconą kostką na pewno nie było moją mocną stroną."


  Gdy wróciłam do szkoły poruszałam się już w miarę sprawnie. Choć nadal miałam coś z tą kostką i potrzebowałam oparcia przy wchodzeniu i schodzeniu ze schodów. Tu nieocenieni okazali się Janek i Alicja bo jako jedyni nie brzydzili się mnie dotknąć. Plotka o mojej "rzeżączce" nie przycichła. Nadal słyszałam uszczypliwe komentarze pod moim adresem czasem przyczepili się też do Ali. Jaśka o dziwo nie ruszali... No cóż. Ciężkie życie ludzi nielubianych w szkole... Ale dlaczego aż tak poniżają i wyśmiewają? Czy to daje jakaś satysfakcję? Nie wiem. Ale bardzo mnie to bolało. Po kilku dniach stało się wręcz nieznośne. Nikt nie chciał mi pożyczyć głupiego ołówka, nie wspominając już o zgodzie na siedzenie w jednej ławce czy ćwiczenie na wuefie. Ale dzięki odepchnięciu przez społeczeństwo szkolne zbliżyłam się do Janka, który zawzięcie uczył mnie grać na gitarze oraz do Alicji a także jej siostry- Liwii, z którymi bardzo się zaprzyjaźniłam. Oprócz tego poprawił się także mój kontakt z Emilką. Chciała do mnie przyjechać ale niestety się rozchorowała i nic z tego nie wyszło. Nawet Florek powoli do nas wracał. Czasem spotykaliśmy się wszyscy we trójkę- Ja, Jaś i Eskacz. Tylko Alicja go omijała, nie wiem czemu. 
  Z czasem zaczynałam normalnie jeść. Mimo, że nadal miałam niesmak do jedzenia nie zabierało mi ono aż tyle czasu i fatygi co kiedyś. W tym również bardzo pomógł mi Janek. Ale główną rolę zagrali tu rodzicie. Dzięki nim zaczęłam jeść. Dzięki pilnowaniu, dzięki rozmowom a czasem też awanturom na które wcześniej tak bardzo narzekałam. Mój tata i macocha to na prawdę świetni rodzice. Olimpia swego czasu mocno wjechała mi na ambicję słowami "Martyna. Czy twoja mama byłaby zadowolona z twojego zachowania? Sama cierpiała gdy nie jadła pod koniec swojego życia. Cierpiała gdy widziała jak bardzo jest chuda i wyniszczona przez nowotwór. A ty? Ty się zabijasz na własne życzenie. Pomyśl o tym" Konkretnie to wywrzeszczała to podczas jednej z awantur. Chyba nawet nie przypuszczała ile to zmieni w moim toku myślenia. Co ja właściwie robiłam? Nie jadłam by podobać się Jankowi, który twierdził, że tak koścista jestem brzydka. Ale ja nie zwracałam uwagi na jego słowa i brnęłam w to dalej. A co powiedziałaby mi mama? Nie chcę nawet o tym myśleć. Najgorsze jest to, że ona wszystko widziała bo patrzy się na mnie z góry. Nawet nie chcę wiedzieć o tym jakie rozczarowanie jej przyniosłam. A jak bardzo musiała cierpieć widząc, że być może niedługo się spotkamy?  I że zabijam się na własne życzenie? Nie chcę nawet o tym myśleć. 
  Ale teraz jest już prawie całkiem dobrze. I z jedzeniem i z kostką i z Emi i z Florkiem i z rodzicami. Wszystko jest ok poza tym, że Olka nadal obrabia mnie za plecami. 

Perspektywa Jaśka

-Martyna? Wszystko w porządku?- stałem za plecami Alicji, która mówiła do Rudej skulonej w rogu. Nie mogę patrzeć na to co robią z nią te plotki. Wszystko byłoby super gdyby nie ta przeklęta Olka, która wyżywa się na Bugu ducha winnej Martysi. 
-Tak, idę do toalety.- dziewczyna odparła szybko i równie szybko odeszła. Alka już miała za nią iść ale tyknąłem ją w plecy. 
-Chodź na słówko.- usiedliśmy w tym samym miejscu, z którego przed chwilą zeszła Martyna. 
-Musimy coś z tym zrobić. Z tymi plotkami. Przecież oni gadają głupoty przez swoją niewiedzę. Musimy ich uświadomić...
-I co niby chcesz zrobić? Akcję z rozdawaniem ulotek o rzeżączce?- prychnęła sarkastycznie Alicja. 
-Wiesz, że to nie jest wcale głupi pomysł?- mruknąłem.
-To na serio nie jest głupi pomysł. Serio-serio. Zobacz: pójdziemy do dyrekcji z właśnie taką akcją. Ze niby wiesz "chcemy zapobiegać bo to zaraz zrobi się ciepło, jakieś majówki i trzeba ludzi uświadomić" Zdobimy kilka plakatów, ulotek i na sto procent ktoś to przeczyta. I wtedy Olka wyjdzie na idiotkę a Martyna zostanie oczyszczona z zarzutów.- to na prawdę brzmiało nie źle. 
-Widzisz jaka jestem genialna? To chodź już teraz do Dyrektora. Zrobimy to dziś, jutro rozwiesimy plakaty, które dziś zrobimy na jakiś kartkach. A ulotki to już będzie można wydrukować i każdemu wrzucić po jednej do szafki.- dziewczyna entuzjastycznie zareagowała na mój pomysł. Przytaknąłem głową i ruszyliśmy w stronę sekretariatu. Na szczęście dyrektor się zgodził bez większych problemów. W sumie to czemu miałby się nie zgodzić? Akcja na prawdę miała same plusy. Żeby było lepiej wraz z Alicja dostaniemy po "wzorowym" do dziennika. Lekko spóźnieni wpadliśmy do klasy i nic nie mówiąc Martynie zabraliśmy się za robienie przykładów. 
  Po lekcjach odprowadziłem Loczka do domu a po dwudziestu minutach usłyszałem dzwonek do drzwi. To Ala z kredkami, ołówkami i dużymi kartkami. Praca szła nam jak z płatka. Ja na komputerze zrobiłem proste ulotki, które następnie zacząłem drukować a w międzyczasie pomagałem dziewczynie robić plakaty. Gdy skończyliśmy szybko pobiegliśmy do szkoły, która na szczęście była otwarta (coś tam remontują w toalecie) i rozwiesiliśmy plakaty. Potem powrzucaliśmy wszystkim do szafek ulotki, których kilka zostało, więc powiesiliśmy po jednej na drzwiach do klas, toalet i pokoju nauczycielskiego. Zadowoleni ze swojego dzieła wróciliśmy do swoich domów. Na efekt trzeba było czekać do jutra.
  Jak gdyby nigdy nic razem z Rudą weszliśmy do szkoły. Przy wejściu czekała na nas Alicja, która kiwnęła do mnie głową na znak, że nasz plan się powiódł. Kilka osób czytało jeden z plakatów a na każdego kto otworzył drzwiczki swojej skrytki wylatywała wściekle kolorowa karteczka, którą odruchowo zaczynał czytać. Po pierwszych dwóch lekcjach nie było osoby, która nie wiedziała czym jest rzeżączka (no i żółtaczka oraz HIV, żeby nie było, że to specjalnie) Po trzeciej lekcji różne osoby (głównie dziewczyny) podchodziły do Martyny i przepraszały ją za swój nietakt. Teraz Olka była mierzona spojrzeniami pełnymi pogardy i niesmaku. 
-Jeszcze się policzymy.- syknęła wściekle do Martyny gdy opuszczała gmach szkoły. Niech ruszy ja jeszcze raz- pożałuje. 

Perspektywa Martyny

  Dni mijały bardzo szybko. Zaczęło robić się już ciepło, wielkimi krokami nadchodziła majówka, przez którą Janek bardzo się stresował. Miał wtedy zawody pływackie, do których bardzo długo się przygotowywał. Ja się na tym kompletnie nie znam i nie wiem co mu dadzą te zawody ale, że były dla niego ważne postanowiłam mu towarzyszyć.
  W dniu zawodów wstaliśmy wcześniej aby zdążyć na pociąg. Jasiek strasznie się stresował. Z resztą wcale mu się nie dziwię. Nie dość, że jest po kontuzji to jeszcze miał przerwę w treningach. Ciągle mu powtarzałam, że jest super i, że na pewno da radę i, że wygra by go jakoś podbudować i dodać mu odwagi. Ale gdy wyszliśmy na stacji w mieście, w którym odbywały się zawody sama poczułam w sobie odrobinkę stresu. Bardzo chciałabym aby mu się udało. Wyszliśmy na ciepły plac przed stacją, gdzieniegdzie rosły drzewa, które miały już świeżutkie, zieloniutkie listeczki. Kocham maj, to jeden z moich ulubionych miesięcy. Kocham patrzeć jak przyroda na nowo jest piękna, obserwować soczystą zieleń i na nowo wsłuchiwać się w kwilenie ptaków leżąc w ciepłym słońcu. 
   Na basenie musieliśmy się rozejść. On poszedł do szatni by się przebrać a ja w miejsce dla "publiczności" gdzie zajęłam miejsce w pierwszym rzędzie. Nie było jakoś dużo ludzi ale ja całym sercem pragnęłam by każdy kto tu jest kibicował Jankowi. Na początku startowały jakieś młodsze roczniki ale wreszcie nadszedł czas na Janka. Zacisnęłam kciuki do białości gdy zobaczyłam jak wchodzi na ten stołek, z którego się skacze do wody. Swoja drogą bardzo fajnie wyglądał bez koszulki ale mniejsza z tym. Co śmieszne- wszyscy uczestnicy obgryzali paznokcie. Sylwetki chłopaków ułożyły się w identyczny sposób gdy zabrzmiał gwizdek. A gdy usłyszeliśmy drugi- naraz wprawnie wskoczyli do wody. Leciutko trzęsły mi się ręce, całą swoją wolą wspierałam Janka, któremu szło średnio. Płyną jako czwarty. Zmienili styl w pływaniu. Teraz spadł na piątą pozycję. O nie, nie, nie, nie... Płyń, no dalej!- krzyczałam w myślach. Kolejna zmiana stylu- wrócił na pozycję czwartą, dopływał do miejsca trzeciego, które wyprzedził ustawiając się tym samym jako drugi. "Ostatnia długość" usłyszałam z głośnika. O matko, matko, matko. Płyń szybciej! Dasz radę!- kibicowałam mu z całego serca. Janek i drugi chłopak dopłynęli w tym samym czasie. Dosłownie. Ale nie! Jakaś zmiana w tabeli. Janek jest na... pierwszym miejscu. Na pierwszym miejscu! Podskoczyłam w miejscu dumna i szczęśliwa. Widziałam jak chłopak zdejmuje czepek i szuka mnie wzrokiem. Pomachałam mu z wielką dumą i entuzjazmem. On jedynie się uśmiechnął ale w jego oczach widziałam najczystsze szczęście. Potem wszystko poszło jak z płatka. Ogłoszenie wyników, dekoracja i zawodnicy poszli się przebrać. Wyszłam przed halę basenową czekając na Jaśka. W brzuchu czułam całe stado motyli. Byłam tak szczęśliwa. Zobaczyłam go. Wyszedł przez drzwi ze złotym medalem na szyi. Nie potrafię opisać uczucia dumy i radości, które mi towarzyszyły. Spontanicznie podbiegłam do chłopaka i rzuciłam mu się na szyję. 
-Boże. Jestem z ciebie taka dumna. Osiągnąłeś już chyba wszystko.- odczepiłam się od jego szyi i z promiennym uśmiechem spoglądałam na jego znajomą i szczęśliwą twarz. 
-Jest jeszcze jedna taka rzecz, którą chciałbym zrobić.- mruknął z uśmiechem. Nim zdążyłam coś powiedzieć poczułam jak ciepłe usta chłopaka szukają swojego miejsca na moich wargach. To było najwspanialsze uczucie na świecie. Nie było rzęsistego deszczu, śniegu czy płatków róż. Nie było niczego beznadziejnie filmowego. Przez tą chwilę był tylko on. On i ja. Czułam kołatanie w sercu i rumieniec wstępujący na moje policzki gdy spojrzeliśmy sobie w oczy. Chyba tak wygląda szczęście. Staliśmy patrząc się na siebie i chłonąc ten krótki moment. 
-Wiesz, że to nie będzie proste?- szepnęłam drżącym głosem. 
-Wiem. Ale na pewno będzie najlepszym na co się zdecydowałem.- odpowiedział mi pewnie i posłał mi najpiękniejszy ze swoich uśmiechów. 

♥♥♥♥♥♥♥♥

O mój Boże. Umieram, na prawdę :P Przeżywam to wszystko niż Martyna. Boję sie jak to wszystko przyjmiecie. Czy takie zakończenie sezonu Wam odpowiada? :D Jejku jak ja się stresuję. 

A Wy? Jak wrażenia? Nie tylko po tym rozdziale. Ale po całym PIERWSZYM sezonie. Nie wierzę, że to koniec, serio. Ale zaraz wracamy z powrotem. Piszcie co Wam sie podobało, co się nie podobało. Czego chcielibyście wiecej a czego mniej. Bardzo liczę na Wasze długie komentarze odnoszące sie do wszystkiego. 

A teraz może coś ważniejszego niż moja gadanina? Przede wszystkim chciałabym Wam strasznie podziekować. Nawet nie wyobrażacie sobie jak barszo nie umiem się teraz wysłowić. Chce Wam podziękować za każde jedno wyświetlenie, za kazdy cudny komentarz, za każdą opinię, za każde słowo i wszystko inne. Szczególnie chciałabym podziękowac mojej przyjaciółce Dominice <3 , bez której milion razy bym umarła pisząc. Oraz osobom, które piszą ze mną na FB. Dziewczyny nie macie pojęcia ile razy otarłyście mi łzy zwykłymi słowami- dziękuję. Chcę wyróżnić także osoby, które udzielają się w komentarzach a jest Was co raz więcej (Jest jedna osoba, która powinna czuć, ze o niej mówię. Nie chcę Cię wyróżniać z nazwiska ale zawsze piszesz cudne komentarze ;>) Ale doceniam KAŻDY komentarz każdej osoby <3  I osobom, które pokazują swoja aktywność na asku i grupie. Jesteście niesamowici. Po prostu. Te pytania "kiedy rozdział" mimo tego, że czasem irytują to pokazują, że chcecie czytać to co dla Was piszę.

I dziękuję każdemu z osobna za to, że po prostu czyta :) 

Po prostu i od serca- dziękuję. <3 

Ale mi długo dziś wyszło xD

 Pozdrawiam cieplutko

Wasza Miśka <3