Rozdział 23 Sezon II

"Wracając rozmawialiśmy z Florkiem, który skończył robić podłogę i kafelkować kuchnię w swoim nowym mieszkaniu i prosił nas o pomoc. Nie wspominał o ciąży Emilki, więc nie chcieliśmy go drażnić poruszając ten temat. Po tym telefonie długo rozmawialiśmy o sytuacji naszych przyjaciół. Bardzo się o nich bałam, nie chcę by coś stało się z ich związkiem.

  Kolejne godziny drogi minęły spokojnie. Bałam się tylko powrotu do domu. Zapomniałam o pewnym szczególe: na peronie może być mój ojciec..."

Ważna notka pod rozdziałem 8)
I miłego czytania :)

-Janek?- zagadnęłam nieco zmęczonym podróżą głosem.
-Hm?
-Jak coś to na peronie szybko uciekaj.- zaczęłam się śmiać ale on nie wiedział o co mi chodzi i zrobił pytającą minę. 
-No bo mój ojciec prawdopodobnie będzie na stacji.- obojętnie wzruszyłam ramionami ale Janek mocno się zmartwił.
-Ej to może ja wysiądę na stacji wcześniej albo zostanę tu i poczekam aż pojedziecie albo...- przerwałam mu bo gadał głupoty. 
-Daj sobie spokój, serio. Będę miała satysfakcję, że zobaczy jak dał się wrobić.- widziałam, że mu się to nie spodobało ale na szczęście nie drążył tematu. 
  Mój entuzjazm gasł i uciekał wraz pewnością siebie w miarę zbliżania się kresu podróży. Jaś chyba to zauważył bo przytulił mnie mocniej i uśmiechnął się pokrzepiająco. Niewiele to dało gdyż po chwili zobaczyłam światła stacji i spanikowałam. W głowie powtarzałam jak mantrę: "muszę być twarda, muszę być twarda, muszę by twarda" ale nic to nie dawało i na prawdę się bałam. Niech mojego ojca nie będzie na stacji, proszę. Proszę... Będę już grzeczna, obiecuję. Zamknęłam oczy i wyszłam za chłopakiem z przedziału a potem z wagonu. 
Był tam. Razem z Olimpią, która nerwowo przygryzała paznokcie. Popatrzył się najpierw na mnie, potem na Janka. Widziałam jak krew odpływa z jego twarzy, Jaś nieznacznie musnął moją dłoń. Ten maleńki gest dodał mi mnóstwa otuchy. 
-Hej tato.- stanęłam prosto naprzeciwko niego. 
-Zapraszam cię do samochodu. Mówiłem ci coś na temat spotykania się z tym chłopakiem. Ty bezczelnie mnie okłamałaś.- syknął w moją stronę.
-Nie zbliżaj się do niej.- zwrócił się do Janka, który nie mógł mu odpyskować. 
-Niby czemu? On był przy mnie zawsze. Wyciągnął mnie z dołu w środku nocy o czym ty nawet nie wiesz. Pomógł mi zacząć jeść. Pomógł mi uwierzyć w siebie, przestać się chować przed Olką! Bronił mnie przed nią, wyratował mnie z rzeżączki, którą ona mnie obarczyła. O połowie z tych rzeczy nawet nie wiesz! A jest ich więcej, dużo więcej. A przede wszystkim: dzięki niemu jestem w końcu szczęśliwa, nie widzisz tego? Ciebie nie ma. Jest Janek.  Nadal nie widzisz czy przedstawiłam ci to na tyle jasno, ze coś ci świta?- warknęłam w stronę taty.
-Martysia...- chłopak usiłował mnie uspokoić i położył dłoń na moim ramieniu co tylko bardziej rozwścieczyło mojego ojca. Popatrzył się na niego zimnym wzrokiem i pociągnął mnie w stronę auta. 
-Zadzwonię.-mruknęłam nim zamknęły się za mną drzwi. 
-Nie, nie zadzwonisz. Oddaj mi telefon.- tata wyciągnął do mnie rękę gdy usiadł na miejscu kierowcy.
-Chyba śnisz.- fuknęłam patrząc się w okno. 
-Oddaj!- huknął. Olimpia nieco przestraszona dotknęła jego ręki i opuściła ją w dół. 
-Dajcie spokój, na prawdę...- delikatnie powiedziała moja macocha. 
-Ciebie też się to tyczy! Jak mogłaś pomóc jej w kłamstwie? Jak?!- krzyknął odwracając się do tyłu. Nikt mu nie odpowiedział. Jechaliśmy w bardzo ciężkiej atmosferze do domu. W tym czasie udało mi się wyciszyć ukradkiem telefon i napisać do Janka z zapytaniem czy wszystko u niego ok. Odpisał natychmiast, że tak i zapytał mnie o to samo. Odparłam "Wszystko pod kontrolą :))" ale tak na prawdę nic nie było pod kontrolą. Nic a nic. Mój Boże jak ja nienawidzę mojego ojca. Nie cierpię go tak strasznie. Wszystko psuje. Łza spłynęła po moim policzku ale szybko ją starłam. 
-Teraz ryczysz, tak? Trzeba było myśleć wcześniej!- syknął gdy dojechaliśmy do domu. 
-Jak możesz być tak bardzo bezuczuciowy?- powiedziałam sucho i wyszłam z auta. Zdjęłam buty i już miałam iść do swojego pokoju gdy usłyszałam za plecami. 
-Oddaj mi swoje klucze.- a więc chce mnie uziemić. 
-Weź je sobie, są na szafce przy wejściu.- wzruszyłam ramionami i poszłam do góry. Położyłam się na łóżku i zacisnęłam powieki. Nie rozpłaczę się teraz, nie mogę. Siedziałam sama w pokoju aż do późnego wieczora. Wtedy wyszłam na korytarz i sprawdziłam czy tata poszedł już spać czy siedzi nadal w salonie. Siedział w salonie i doleciał mnie strzępek jego rozmowy z Olimpią. 
-... ja na prawdę nie wiem po kim ona taka jest. Ani ja ani jej matka tak się nie zachowywała. Nigdy nie chciałem mieć takiego dziecka. Takiego problematycznego.- dalej już nie słuchałam. Wróciłam do pokoju i włożyłam do małego plecaka szczoteczkę do zębów, szczotkę, trzy czyste koszulki, spodnie, szorty i legginsy. Do osobnego woreczka wsadziłam bieliznę. No i oczywiście mój zeszyt od mamy wraz z portfelem. 
  Gdy rodzice już na pewno zasnęli napisałam na kartce "Żebyś nie musiał mieć TAKIEGO dziecka. Tak, słyszałam co mówiłeś :*" rzuciłam ze złością długopisem, na którego spojrzałam jakby mi coś zrobił. Zeszłam cichutko na dół i spróbowałam otworzyć drzwi. Uśmiechnęłam się do siebie gdy spostrzegłam, ze są one zamknięte i, że nigdzie nie ma kluczy. 
-No dobrze tatusiu. Mogłabym nie wychodzić. Ale, że jestem TAKIM dzieckiem poradzę sobie inaczej.- warknęłam złością do siebie. Wróciłam do mojego pokoju, otworzyłam okno, zrzuciłam plecak i z duszą na ramieniu ześlizgnęłam się w dół po rynnie. Jak złodziej prześmignęłam przez podwórko i pchnęłam biodrem bramkę. Uciekłam z domu. No fajnie ale... co dalej? Do Janka nie pójdę bo raz- zabije mnie za to co zrobiłam, a dwa, że to zbyt oczywiste miejsce tak samo jak dom sióstr. Wyciągnęłam telefon i wykręciłam numer Florka, niestety nie odebrał. Pozostała Emilka. 
-Halooo?- jej lekko zaspany głos odbił się w słuchawce. 
-Ym... Mogłabyś mnie przez kilka dni przenocować?- mruknęłam cicho. 
-COOOO?- natychmiast się ożywiła.
-Jak to przenocować?
-No normalnie. Ja u ciebie śpię przez kilka dni i...-nie dała mi dokończyć. 
-Ale jak przenocować? Ty jesteś w Warszawie?
-Jeszcze nie.- usłyszałam w tle ciche pytanie "kto to?" na sto procent to głos Floriana. 
-Jak to "Jeszcze nie" Jedziesz tu? Weź mów jaśniej.- mimo ożywionego głosu była w półśnie. 
-Przyjadę jeśli mnie przenocujesz. Proszę. Wyjaśnię ci wszystko u ciebie.- mówiłam szybko i nerwowo. Zaczęłam schodzić w dół ulicy by na pewno nikt z mojego domu mnie nie zobaczył. 
-Przenocuję, jasne. Ale kiedy ty przyjedziesz?
-Jutro. Jeśli się uda. Dzięki. I nikomu nie mów, powtarzam NIKOMU nie mów, że u ciebie będę, ok?- wiedziała, że ma nie mówić swojej mamie. 
-Ok...? Coś ty narobiła, słodki Jezu. 
-Ja kończę. Śpijcie dobrze, dobranoc.- mruknęłam i rozłączyłam się. Szybkim krokiem ruszyłam w stronę przystanku, stamtąd dojechałam na stację kolejową. Coś za często t ostatnio bywam. Kupiłam bilet na najbliższy pociąg do Warszawy i o drugiej cztery wyruszyłam w kolejną podróż. Zmęczona oparłam głowę o szybę i pozwoliłam sobie na odrobinę czujnego snu. To co zrobiłam było głupie, nieodpowiedzialne i niedojrzałe. Ale czułam przyjemne mrowienie w dole brzucha przez targające mną emocje. 
  Około ósmej rano rozdzwonił się mój telefon. Najpierw dzwonił ojciec- cztery razy. Potem Olimpia- również cztery razy. Po piętnastu minutach zadzwonił Janek (ojciec wiedział do kogo się zwrócić gdy czegoś chce) odebrałam od razu.
-Gdzie ty do cholery jesteś?- miał rozdygotany i zachrypnięty głos. 
-A gdzie ty jesteś?- odparłam spokojnie pytaniem na pytanie. 
-W swoim łóżku! Obudzili mnie telefonem z zapytaniem czy ty u mnie śpisz. Coś ty zrobiła Martyna?- podobał mi się jego zachrypnięty głos. 
-Jestem pod Warszawą, a co?- usłyszałam jak się krztusi. 
-Żartujesz sonie. Gdzie ty jesteś?- wybuchnęłam śmiechem. 
-W pociągu pod Warszawą. Spróbuj to przekazać mojemu ojcu. Niech mnie szuka.- przyjemne mrowienie w dole żołądka wzmocniło się. 
-Martyna ty postradałaś zmysły. Wracaj. Co się z tobą dzieje?- jego zmartwiony ton nieco mnie otrzeźwił. Co ja robię? Ale nie, zaszłam tak daleko to trzeba brnąć w to dalej.
-Nie mów mu. Wytłumaczę ci to potem. Zadzwonię. Ale muszę kończyć.
-Jak mam nie mówić?- nie odpowiadałam tak długo aż nie uległ. 
-Nie powiem. Ale wszystko w porządku? Coś ty narobiła...-słyszałam jak wstaje i szeleści pościelą.
-Wszystko dobrze. Kończę, papa. Kocham cię. Nie martw się o mnie, proszę.- uśmiechnęłam się do słuchawki. 
-Będę się martwił. Ja ciebie też. I zadzwoń.- rozłączyłam się. Po chwili tata znów dzwonił na przemian z Olimpią. Dojechałam na stację W centrum Warszawy i wysiadłam z pociągu. Zadzwoniłam do Emilki. 
-W co mam wsiąść żeby dojechać z centrum do ciebie?- zapytałam przyjaciółkę. 
-Ty tu serio jesteś? Czekaj przed dworcem, przyjedziemy po ciebie z Florkiem. 
-Ok. Czekam.- odparłam wesoło do słuchawki. Dopiero gdy stałam i czekałam na Emilię targnął mną płacz. Mój ojciec mnie nienawidzi.

♥♥♥

No to mamy tak późny rozdział mordeczki :) Jak Wam się podobał? Piszcie co myślicie o zachowaniu wszystkich :D

I mam BARDZO WAŻNE PYTANIE. Ale zastanówcie się. I niech KAŻDA jedna osoba, która to czyta niech się wypowie. Bardzo o to proszę. Anonimowo też ale raz. Chcę zobaczyć ile osób jeszcze mnie czyta. Jeśli zależy Wam abym dalej pisała to zróbcie to o co proszę. Proszę. Napiszcie mi czy dalej pisać to ff. Zobaczcie: jest już bardzo, bardzo długie. Robi się nudno. Co raz więcej z Was przestaje mnie czytać :((( Piszę to z naprawdę z ciężkim sercem bo z jednej strony nie chcę zostawiać Martysi i tej historii, na którą mam nadal masę pomysłów (ale jest już za długo.( a z drugiej strony robi się nudno. A ja to piszę dla Was, nie dla siebie. Smutno mi, że Was to nudzi. Ale taka kolej rzeczy, prawda? Piszcie mi, na prawdę proszę.

A jak już napiszecie to zapraszam na 

Aska: Ask. Tu też możesz napisać co myślisz.

Grupę Grupa. Tu też jak będzie się komuś chciało niech o tym zrobi posta :P

Cieplutko pozdrawiam

Miśka